Hechtingsstijlen

Meneer John Bowlby kwam in 1988 met de hechtingstheorie. In deze theorie beschrijft hij de hechtingsdynamiek binnen (inter)persoonlijke relaties. Als eerst richtte deze theorie zich alleen maar op kinderen, maar inmiddels is deze uitgerekt. Zo kwamen we erachter dat we gedragsgewoonten en hechtingsstijlen van vroeger meenemen in ons volwassen leven. Er zijn vier hechtingsstijlen:

1. Veilige hechting: Deze vorm van hechting vindt plaats wanneer het kind kan vertrouwen op de ouder(s)/verzorger(s) en wanneer de ouders nabijheid, bescherming en emotionele steun bieden. Dit is de meest bevorderlijke hechtingsstijl.
Bij een veilige hechting is er namelijk sprake van een gezonde balans tussen exploratiedrang en het opzoeken van de zorgfiguur. Het kind durft nieuwe uitdagingen aan te gaan en voelt zich vertrouwd bij de zorgfiguur als er iets mis is gegaan en zoekt troost. Na de troost zal het kind opnieuw onderzoekend gedrag vertonen.

2. Angstig-ambivalente hechting: Deze hechting komt voor bij kinderen die verlatingsangst vertonen en/of ervaren wanneer de kinderen worden gescheiden van zijn ouder/verzorger. Het kind voelt zich ook niet 100% gerust gesteld wanneer de ouder terugkomt maar zoekt wel veel toenadering.
De ouders/verzorgers zijn vaak onvoorspelbaar en afwezige op cruciale momenten.

3. Vermijdende hechting: Het kind is vroegtijdig zelfstandig. Het kind vermijd ouders/verzorgers. De verzorgers zijn vaak afwijzend, afwezig en niet erg sensitief.

4. Gedesorganiseerde hechting: Bij deze kinderen is er sprake van afwisselende kenmerken van de bovenstaande hechtingsstijlen. Soms zoekt het kind toenadering bij de ouder, maar dit levert zowel stress als angst op.